Door erom te lachen haal je de angel uit het kwaad. Maar we moeten het kwaad juist blijven benoemen. Vrijwel alle onhebbelijke personages in het stuk zijn mannen. Ik was vier jaar en ik zag hem in zijn maillot. Ik was meteen verkocht. Zonder de verbeelding kan ik de realiteit gewoon heel moeilijk aan. Kom maar door jongens, ik blok me de moeder. Ik vind het goed.
Dit is Haartslag van Sanne Wallace de Vries, cabaretier, actrice. Ze maakte vele soloprogramma's. Ze was een vast gezicht van kopspijkers. Ze speelde Adele Bloemendaal. Ze speelde in Foxrot, in Sweeney Todd. Wie is er bang voor Virginia Woolf? En ooit had ze haar eigen talkshow, Sanne Wallace. Alles de show.
Maar op dit moment kun je haar zien in de musical Sister Act... in de rol van Moeder Overste. En er is een nieuwe Mees Kees film, Mees Kees op eigen benen. En daarin speelt ze zoals altijd het strenge schoolhoofddreus. En vanaf januari presenteert ze een nieuwe kennisquiz. Ja, Sanne, fijn dat je er bent. Je kreeg het bijna niet in die introductie gepropt. Zoveel. Zoveel. Als jij zelf drie dingen moet noemen van wat je uit het verleden hebt gedaan. Wat zeg je dan zelf altijd het liefste?
Nou, mijn soloshows. Want dat is gewoon mijn hoofdactiviteit. En wat het meest organisch komt altijd, denk ik. Maar wat ik zo leuk vind aan wat ik doe... is dat het niet in één hokje te stoppen is. Dus ik wil mezelf ook niet echt framen. En ik ben heel trots op Virginia Woolf vorig jaar. Dat dat zo goed gelukt was met z'n vieren. En onder regie van Hanneke Braam. Dus dat is wel iets waar ik heel trots op ben. En ik heb ook wel geschreven. Maar dat is eigenlijk...
Dat heb je dan niet opgenoemd. Dat snap ik, want ik heb nu geen column of zo. Maar eigenlijk begint altijd alles bij mij met schrijven. Behalve dan bijvoorbeeld een quiz presenteren of acteren. Maar eigenlijk schrijven, mijn soloshows en dat ik in Virginia Woolf heb gespeeld. Dat zijn drie dingen waar ik wel echt heel blij mee ben in mijn leven. En waarom dan juist Virginia Woolf? Waarom vind je dat dan zo? Nou, omdat het echt een...
Ik kan best een beetje zingen. En ik ben een komisch talent. Mag ik nu wel zeggen. Op mijn 53ste. Daar verdien ik gewoon mijn geld mee. Ik heb me bewezen. En als ik dan gevraagd word. Bijvoorbeeld voor. Mrs. Lovett in Sweeney Todd. Of nu als moederoverste in Sister Act. Dat vind ik vrij logisch. Want ik kan een beetje zingen nogmaals. En dat moet een comedienne zijn in beide gevallen. Althans.
Dat kan heel goed bij Moeder Overste. En bij Sweeney Todd was het zelfs een vereiste van Sondheim. En dat is dan echt in het verlengde van wat ik al ken en kan. En Virginia Woolf, of wie is er bang voor Virginia Woolf, moet ik natuurlijk zeggen. is gewoon echt acteerwerk. Daar kom je niet weg met een beetje lollig doen. En ik heb wel gespeeld en zo. En het concept was nu... Met vier cabaretiers. Dus met Bas Hoeflaak en Alex Ploeg. En alleen Claire Bender was dan echt actrice.
Dus de vraag was heel erg, ook bij de pers. Gaat dat wel lukken met deze grappenmakers? En dat is gelukt. Ook in de recensies is dat allemaal terug te lezen. En we hadden volle zalen. En dat vond ik zo fantastisch. Omdat ik er echt best wel last van heb. En ook vooral heb gehad dat je in Nederland...
Als je iets gaat doen waar mensen je niet van kennen... dat het toch allemaal heel erg spruitjeslucht heeft. En je bent toch cabaretier, hè? Blijf in je hokje. Echt, ja, dat zijn mensen gewoon niet... En in Amerika bijvoorbeeld is het heel normaal... dat je als acteur ook kan zingen, dat je in musicals... speelt, ik noem maar wat. En dat is hier toch wel, blijft heel erg benepen, merk ik. Nu Sister Act, Moeder Overste, is natuurlijk de vraag die je waarschijnlijk het meest krijgt.
Wat heb je met het geloof? Nou, ik ben zelf niet gelovig opgevoed. Maar ik had een heel gelovige paken en beppen in Friesland. Opa en oma. En die waren baptisten. En mijn pake heeft ook nog gepreekt in de kerk. En die werkte bij de Bijbeltelefoon. De Bijbeltelefoon. En als je in de penari zat kon je bellen. Of als je je eenzaam voelde. Of als je gewoon even contact wilde. En dan ging hij met je praten. En dan las hij wat voor uit de Bijbel.
En ik merk als ik het vertel dat het me weer ontroert. Omdat ik van hun heel erg meekreeg. Naast de liefde. En dat je naar anderen moet omkijken. En dat je moet afvragen hoe het met de ander gaat. En ik heb ooit in een enorme... Je hebt soms dat je van die wijsheden leest... in vrij oppervlakkige bladen. En ik heb dat ook een keer in een voorstelling verteld... dat ik las dat...
Naast de liefde is het licht bij de ander aandoen. Dus als je vermoedt dat het donker is. Kijk of je een lampje aan kan doen. En dat vind ik zo mooi. En wat dat betreft. Ik vind het prima dat het onder geloof geschaard wordt. Maar ik zou willen dat we daar allemaal iets meer van hadden. Dus in die zin is het niet onbekend voor mij, zal ik maar zeggen. Doen andere mensen het ook wel eens bij jou, een lampje aan? Ja hoor.
Zeker wel. Want je kan eigenlijk mensen indelen in twee groepen. Van mensen die het fijner vinden om dat bij de ander te doen. Of mensen die het ook heel makkelijk vinden om dat zelf te ontvangen. Ik laat niet zo snel of niet zo graag. Andere mensen toe. In die zin denk ik. Ik word niet graag geholpen. Ik doe het liever zelf. Dus wat dat betreft ben ik.
Ik denk in een bepaalde kinderfase blijven steken. Laat mij. Zelf doen. Maar soms prikken mensen daar dwars doorheen. En soms ook redelijk onbekende mensen. Ik speel nu dus in een musical met heel veel mensen tegelijk. En ik had laatst toen vrij moeilijk, belde mijn dochter me op van 16. En die had het heel moeilijk. En die was alleen thuis. Terwijl ik dus had gedacht, dat kan wel. Dat kan ook over het algemeen. En je kan het ook moeilijk krijgen in je eentje.
liep ik even weg met die telefoon. En ik vond het allemaal heel naar. En ik dacht echt, oh mijn god, waarom ben ik nou zo ver weg? En toen had iemand dat opgemerkt en die kwam achter me aan. En die vroeg alleen maar knock-knock op mijn kleedkamerdeur. Is alles oké? Kan ik iets voor je doen? En die ging er dwars doorheen. Toen dacht ik, wat lief is dit. Wat fijn dat iemand opmerkt. En dan gewoon...
Niet het lef heeft, maar de moeite neemt om eventjes een hand uit te rijken. Vond ik heel fijn. Ja, mooi is dat. Ik vind het ook mooi in plaats van, hoe gaat het met je? Meer de vraag van, is alles oké? Ja, en kan ik iets voor je doen? In die zin, weet je wel.
Of wil je even zitten? Of moet ik even tegen de productie zeggen dat je even... Zo'n soort aanbod was het. Ja, heel praktisch ook. Superfijn. En die gingen dus dwars doorheen. Terwijl ik ging me alweer opsluiten. Ik zal dit wel weer in mijn eentje oplossen. En verder heb ik natuurlijk vrienden die dichtbij staan. En mijn echtgenoot die mij beter kent dan ik mezelf. Dat soort dingen. En mijn kinderen trouwens ook. De nieuwe kennisquiz. De cirkel.
Wat voor quiz wordt dat? Nou, ik had gisteren een telefonisch interview. En die man die zei tegen het einde... Oh, dat ook nog. Dus toen had ik het zo fragmentarisch uitgelegd aan hem... dat ik zei, nou, ik moet er echt even goed op oefenen nog. We hebben één opnamedag achter de rug. Waarin we twee quizzen hebben opgenomen. Het wordt dus een kennisquiz. Het is een kennisquiz. Het is voor alles kenners. En het gaat echt van...
Lage cultuur tot hoge cultuur. Tot leeftijden. Jaren uit de geschiedenis. Maar ook gewoon feitjes, weetjes. Dat vind ik er heel leuk aan. Dus er zitten mensen ook om de tafel die zich hebben opgegeven. En die denken van zichzelf. Ik weet overal wel iets vanaf. Nou, dat vond ik meteen heel erg leuk.
Bij de eerste opnamedag. En ik ging me ook een beetje hecht aan de kandidaten trouwens. En de bedoeling is dat die mensen een cirkel gaan rondspelen. Maar ook door samenwerking. Dat vind ik ook heel leuk. Dat de mensen elkaar niet kennen. Uiteindelijk komt er wel aan het einde van het seizoen één kampioen uit.
Maar je moet het toch samen doen. Althans in de eerste ronde. In de tweede ronde niet. En je kan ook uit het spel geraken. En dan staan er mensen klaar die jouw plek innemen. Dus er zitten altijd vier mensen aan tafel. Met wie ik het spel speel. Dat is even in het kort eigenlijk. Nou duidelijk.
Is het wel duidelijk? Ja, ik vind het wel duidelijk. Met onbekende mensen? Ja. Wat ook leuk is. Vind ik ook heel leuk. Hartstikke leuk. Wat is jouw eigen specialiteit als het gaat om kennisquiz? Welke categorie ben jij het beste in? Ik denk wel popmuziek. Ik ben niet zo goed hoor in dingen. En trouwens, met het klimmen der jaren vergeet ik ook van alles. Zoals ik net niet op Claire Bender kon komen. Even één nanoseconden. Dan denk ik, oh, waar is die naam?
Ik ben ook wel zo van alles een beetje, denk ik. Ik ben niet supergoed in geschiedenis. Ik vind het wel altijd heel interessant. Ik hou heel erg van lezen, maar ik onthoud nooit namen van schrijvers. Nee, ik ben niet zo goed, denk ik. Ik denk het niet. Ik heb wel ooit aan de slimste mensen meegedaan. Toen kwam ik ook wel... Ja, ik weet niet. Misschien had ik me toch wel op kunnen geven. Als ik de vragen zo zie.
In ieder geval, toen JP, de bedenker van het spel, met mij het spel ging spelen, want die wilde weten of ik het überhaupt leuk vond, vond ik het heel leuk. Oh ja, en dat komt ook, zie je, en dan ga ik weer toch weer fragmentarisch. Omdat het antwoord op vraag 1 leidt naar vraag 2. Het antwoord op vraag 2 leidt naar vraag 3. Enzovoort. Zo moet ik dat ook uitleggen aan het begin. En dat vind ik heel leuk. Dus je denkt, als je een antwoord geeft...
Denk je bijvoorbeeld de paus. Dan denk je wat zal dan de volgende vraag zijn. Want dat heeft er dan wel iets mee te maken. Oh associatief. Ja. En een beetje zoals het in het leven ook is. Ja. Eigenlijk wel. Het kan ook een wiskundesom worden. Maar het kan ook iets over muziek. En mijn gast is Sanne Wallis de Vries. En dit zijn enkele reacties op social media.
Er is echt niemand die ik minder grappig vind dan Sanne Wallace de Vries. Wat een prachtig gezicht. Die ogen zo vol mimiek, teksten, Sharpe is aan knife, die stille humor. Ze fileert iemand of een situatie tot op het bot met de precisie van een chirurg. Grandioos. Sanne is voor mij heel selectief leuk. Wallace de Vries nuanceert altijd alles kapot wat ze beweert.
Meestal al drie keer in dezelfde zin. Dat maakt haar al meer dan twintig jaar interessant en vooral erg geestig om naar te luisteren en te kijken. Hashtag Sanne Wallis de Vries. Nou Sanne, kan je nog zitten? Qua veren. Wauw, hé. Wat was die van... Waaruit was dat laatste? Dat klinkt als een serieuze... Ja, dat ging over je show. Kom.
Dat was in 2020. Een recensie door de theaterkrant. Alles kapot nuanceren. Komt dat inderdaad bekend voor? Nou, ik ben wel een comedian die... Om het zo maar even te zeggen. Ik geloof wel dat het mijn stijl geworden is... dat terwijl ik iets uitspreek... denk ik daar drie dingen over... en die wil ik dan eigenlijk proberen in dezelfde zin te proppen. En dat werd in Kom helemaal een stijl.
Waardoor ik geen enkele zin afmaakte in het begin. En dat ging op een gegeven moment heel goed. En ik zei ook van, ik moet dingen leren afmaken in mijn leven. Waaronder zinnen en kinderen. En daar bedoelde ik dan natuurlijk mee. Die moet je dan, als je ze even op de wereld hebt gezet... goed naar buiten laten gaan. Maar de grap was daar weer van het afmaken ook. Vermoorden betekent. Afijn.
Je had die show moeten zien. Als ik het zo vertel. Maar in ieder geval had ik dat wel tot iets verheven. Wat bij iedereen gebeurt. Bij jou waarschijnlijk ook. Als je iets zegt denk je er meteen iets over. Het lukte me op een gegeven moment. te proberen allemaal uit te spreken. En...
Toen had ik ook nog twee muzikanten mee... die daar ook heel lekker op een underscore konden doen. En op een gegeven moment kenden we elkaar zo goed... dat zij wisten wanneer ik weer een nieuwe zin begon... voordat de vorige was afgelopen. Het is eigenlijk heel logisch, toch? Wanneer je inderdaad iets uitspreekt...
De gedachten gaan dan nog verder. Ja. En vooral als iemand stil blijft. Denk ik. Oh wat heb ik gezegd. Oh dat bedoel ik eigenlijk niet. Of ik bedoel het wel. Maar ook weer niet zoals jij het verstaat. Of soms zeg ik er ook vaak achteraan. Als ik zeg. Ja zo ben ik ook. Soms. En dat heeft gewoon iets komisch. Ik denk dat het ook... Het heeft ook iets zenuwachtigs, denk ik, als ik er nu over vertel. Wat lekker is. Wat een beetje de boel wakker maakt. En het is ook misschien...
Ik vind dat een gevaarlijk pad om mij op te begeven. Maar ook wel iets wat vrouwen meer hebben. Want ik geef nu ook les in stand-up comedy. En ik merk toch elke keer dat wat mij ook parten heeft gespeeld. Maar waar ik dus een beetje mijn voordeel mee heb gedaan. dat mannen iets kunnen beweren... en het dan kunnen laten liggen, klaar. En dat vrouwen denken, nou, dat heb ik wel gezegd, maar...
eigenlijk ja, soms is dat zo. En vaak ook niet. En ik zeg het nu wel, maar morgen denk ik er misschien anders over. En dat is gewoon, dit is niet slecht of ongrappig, maar het is gewoon vrouwen eigen. En ik denk... Dat vrouwen net zo goed heel grappig op een podium kunnen zijn als mannen. Maar dan wel met wat andere bagage vaak. Of een andere handleiding. Dat is het meer. En die mannen hebben wat meer stelligheid?
Misschien zwart-wit denken. Wat voorkomt die natuurlijk veel handiger is. Minder zelftwijfel ook. Ja, dat wil ik zeggen. Inderdaad, comfort uit zelfvertrouwen. Ja, zelfvertrouwen. Of het nou... gerechtvaardigd is of niet, maar meer een soort van gaan. Veel duidelijker gewoon doen. En daar heb ik zeker in het begin bij Comedy Train heel erg veel van geleerd. Ik was heel vaak de enige vrouw die dan mee optrad in de jaren negentig.
En dan had ik iets gemaakt en dan zei ik al van tevoren een busje. Nou, ik denk dat ik dit maar toch niet doe. Ik dacht, nee, dat wordt helemaal niks. Ja, ik kan het wel doen, maar ik kan het toch niet goed zo. En dan die mannen zeiden, ik ga dit doen, dit doen, dit doen. En dan gingen ze dat gewoon doen en dan kijken wat er van kwam.
En dat heb ik geprobeerd gewoon te kopiëren. Ik dacht, wat zit ik nou mezelf alvast af te fakkelen... voordat iemand ook maar iets gehoord heeft? En doen wat je zelf grappig zou vinden. Waarvan je denkt, dat vind ik echt leuk om te horen. Dat is ook een goede tip. Want hoeveel onzekerheid heb je nu nog als je op het podium staat? Nou, ik hoop dat ik wel altijd de gezonde onzekerheid hou om...
te peilen of mensen me wel diggen, zou ik maar zeggen. Of het lekker gaat, het optreden. Maar ik heb inmiddels inderdaad... Ik doe dit al meer dan de helft van mijn leven. Ik heb zoveel ervaring dat ik het inmiddels leuk vind... fout gaat of zo. Of als ik ergens iets moet doen of een presentatie, dan denk ik inmiddels kom maar door. Dat geeft me de goede info. Dat moet ik me wel inlezen en voorbereiden.
Maar mensen vinden het ook leuk als de boel ontregeld wordt. En dat is toch wel een beetje wat ze verwachten dat ik ook kom doen. Dus een nette presentatie. Dat zit ik bij de quiz ook nu. Zit ik wel over na te denken. In hoeverre ga ik dat netjes blijven doen. Want die eerste heb ik gewoon netjes gedaan. Of zo goed mogelijk. Want ik moet het ook leren in de vingers te krijgen.
Maar ik mag ook gesprekjes voeren met de kandidaten. En ik ben ook ik. Dus ja, je kan niet van mij verwachten... dat ik dat allemaal van een leie dakje laat gaan... en dan niks verder. Ik hoop wel dat het ook wel een beetje mag. Dat er wat gebeurt. Daar geheug ik me wel op. De gesprekken met de kandidaten.
Nee, maar dat dat gewoon wat minder standaard is, toch? Ja. En niet zo netjes allemaal. Nou, het leuke is nu wel. Dus omdat de kandidaten mogen blijven zitten. Als ze tenminste niet het fout antwoord geven. Of als ze hun troeven op zijn. Want ze hebben ook nog één troef die ze mogen inzetten. Dan leer je zo.
Ook een beetje kennen. En ik weet ook inmiddels de hobby's van de mensen die aan tafel zitten. Die probeer ik dan ook uit mijn hoofd te leren. En daar een beetje op in te spelen. Ja, dat is natuurlijk leuk. Dat je niet standaard gesprekje krijgt. Die stelligheid is natuurlijk heel erg belangrijk om te hebben... op het moment dat je acteert. Dan mag er eigenlijk helemaal geen twijfel meer in zitten, of wel? Nou, maar dat is een ander soort stelligheid...
Acteren is echt een ander vak dan tegen het publiek praten. Dus daar moet je ook wel overgave voor hebben. Dat is denk ik eerder een voorwaarde bij mij als ik moet spelen. Ik heb het nu met zingen bij Sister Act. Daar moet ik ook een bepaalde overgave voor hebben. En juist geen stelligheid, omdat ik anders mezelf vastzet.
Ik ben natuurlijk geen gescholde zangeres. Maar ik kan wel de nummers aan die erin zitten. En ik sta tussen mensen. April Darby staat af en toe naast me. De pannen gaan van het dak als zij zingt. onwaarschijnlijk goed en knap en makkelijk ook hoe het eruit komt. En dan moet ik soms met haar samen zingen.
Ik moet dan niet de stelligheid hebben die zij heeft, zal ik maar zeggen. Ik moet heel erg een overgave hebben aan het vak... en aan het leren zingen en aan het openstaan. En dat was, als je daarnaar vraagt bij acteren... dan was dat ook bij Virginia Woolf.
dat ik me echt heb overgegeven aan die rol en aan het vak. En dat maakt ook heel kwetsbaar. Dus dat voelt voor mij een beetje anders dan stelligheid, zou ik maar zeggen. Ja, dus stelligheid in de vorm van overtuiging. Ja, overtuiging. Overtuigd zijn of overgaven. Overtuigd raken. Ja, precies. Of de overtuiging vinden in je eigen overgave. En ik vind het eigenlijk elke keer in het begin weer niet leuk... dat ik denk, wanneer ga ik nou eens op mijn lauren rusten? Of wanneer ga ik nou eens...
En dan baal ik weer van dat ik iets nieuws ben aangegaan. Maar zodra ik daar weer doorheen ben. Dan ben ik zielsgelukkig. Wat ik nou weer allemaal geleerd heb. En ontdekt. Ik blijf me maar ontwikkelen. Zo voelt het dan. Ik vond ook die eerste opnamedag helemaal niet leuk van die quiz. Ik dacht, jongens. Wanneer stopt het nou eens dat ik nieuwe dingen ga doen? Maar ik denk dat dat nooit stopt. Tenminste, dat hoop ik eigenlijk.
Want had je tv gemist ook? Nee. Ik ben niet zo goed met tv. Waarom niet? Als mezelf dan. Nou, ik vond Sanne Wallace de show niet echt een denderend succes. Dat was het ook niet. Ik vond ook... Ik vind het niet geslaagd. Dat kan ik wel rustig zeggen nu.
Nee. Waar lag dat aan dan? Nou, ik werd gevraagd omdat er een gat viel. Jij kent die wereld natuurlijk ook. Dat er dan een tijdslot gevuld moet worden. En er was iets. Zou in het voorjaar worden uitgezonden. En dat was van de buis gehaald. En toen vond ik het wel heel lief. De producent Human Factor. Die polste mij. Want die vonden mij geschikt. Voor een soort one woman show. Op televisie met gasten. Dus komisch. Toen dacht ik was het maar een talk show geweest.
Praten met mensen, dat vind ik hartstikke leuk. En dat had ik ook wel gewild en gekund misschien. Denk ik nu. Maar toen moest het toch... Het zat op een primetime. Het was op Nederland 1. Om half negen. Even tot hier nu. Oh nee, we zitten nu op half tien. Maar in ieder geval waar het kopspijker ding ooit zat. En toen heb ik erover nagedacht. En toen weet ik nog dat ik s'nachts een keer dacht op vakantie.
Als het een soort Ellen mag worden. Ellen DeGeneres. En waarmee je dingen kan doen. En dan lekker in een stoel zitten en babbelen. Met zo'n koffiemok voor je. Filmpjes maken, koffiemok, kerstboompje op de achtergrond. Maar dat is toch de leukste show om te mogen doen. Zo'n Ellen show. Ja, maar toen behaagde de leiding van de NPO. Ik zal geen namen noemen, maar hij is nu weg.
Om te zeggen, nee, de mensen kijken de hele week al naar praten in de hoofden. Dat gaan we niet doen. En sowieso kwam ik ergens in terecht. Waar ik helemaal niet van wist dat ik erin terecht kwam. Dus bijvoorbeeld dat andere mensen bepalen wat het decor wordt. Terwijl ik dacht, nou dat... Dat lijkt me fijn bij me passen. Maar ik was ook veel te onbekend met mezelf zijn op televisie. Ik heb natuurlijk heel veel ervaring als typetje en spelen.
Maar ik ben liever ook niet mezelf. In het algemeen. Ik vind mezelf helemaal niet. Kijk mij nou. Dat kleeft zo niet aan mij. Ik speel het liefst. En geef mij maar een zaal. Dan weet ik wat ik moet doen. Maar dit was. Dit turned out to be.
zoiets anders dan waar ik van droomde. Namelijk dat wat wij net schetsten. En toen hadden dus ook allemaal mensen inspraak en invloed. En ik was veel te groen om te bedenken. En later zei een vrouw die altijd mijn kostuums ontwierp... voor mijn theatershows, die zei... Sanne is iemand die moet mensen om zich heen hebben die van haar houden. En die met haar kunnen werken. En toen dacht ik, ik had gewoon een veel...
stuttend groepje om me heen moeten hebben. Of tijd moeten hebben om dat te ontwikkelen. Dus ik vind dat ik veel te veel in het diepe ben gegooid. Dat ik te weinig gewaarschuwd ben. En dat ik het zelf ook veel te naïef heb aangepakt. En zo slecht... Het was niet heel slecht, maar ik werd er wel...
behoorlijk ongelukkig van, omdat ik gewoon... halverwege merkte, ja... als ik dit had geweten, dan had ik het niet gedaan. En ik bleef maar mijn reet redden, weet je wel. Het was totaal niet om mij heen gebouwd. Ik dacht later dat bijna ieder ander had het kunnen. Hoewel iedereen was willing en alles. Dus ik mocht mijn oude helden van vroeger uitnodigen. Ernst Jans en Peter Faber en Maarten van Rossum.
Maar dat werden ook helemaal niet de gesprekken waar ik op had gehoopt. Zoals ik het dus voor me had gezien bij Ellen. Dus ja, ik zit nu wel vrij lang, merk ik, mijn eigen ding af te fakkelen. Maar ja, zo is het gewoon in mijn herinnering. Dat ik denk, ja, dat was eigenlijk te vroeg.
Dat zei mijn moeder nog. Ik denk dat het iets te vroeg is voor jou om dit te doen. Toen dacht ik, hoezo? Toen ben ik het toch gaan doen. Later dacht ik, ze had eigenlijk wel gelijk. Het lijkt me sowieso het lastige bij tv.
Dat je gaat concessies doen. En eigenlijk, bijvoorbeeld iemand heeft dat ook wel eens uitgelegd. Als je je arm zo doet, dan is het nog iets beter. Doe je je nek ook nog even zo, dan is het nog beter. En op het laatst zit je helemaal in een soort van kramp. En dan wordt er gezegd, maar waarom ben je niet jezelf? Ja, precies.
Ja, omdat jullie mij erin geduwd hebben. Dus dat is een soort van rare spagaat waar je in zit. Ja, het is een rare spagaat. Dus ik voelde me aan de ene kant te vrij. Dus ik mocht zeggen welke muzikanten ik dan wilde hebben. En wie ik wilde uitnodigen. Maar dat voelde als een soort van... heel lang duurde voordat iemand daar dan ook in ging meewerken of helpen ontwikkelen. En aan de andere kant voelde ik me enorm in een kurslijf. Want het was wel tv en het was wel dat tijdstip. En het was wel...
Er zaten allemaal dingen aan. Maar heb je dat dan nu wel meer het gevoel met de quiz? Dit is meer echt mijn ding. Ik bepaal veel meer hoe het wordt, hoe het voelt. Nou, het verschil is dat dit natuurlijk niet mijn idee is. Dus mijn hele instelling is anders. Ik ben gevraagd, het format bestond al. Ik heb wel af en toe, want we zijn door alle teksten heen gegaan... die dan inleidingen voor vragen zijn. En daar heb ik met heel veel pret...
zijn we door die teksten gegaan en heb ik ook soms gezegd, misschien moet ik het zo zeggen, want dat past beter bij me. En nu is het zelfs zo, nu we alle quizzen zo'n beetje hebben voorbereid, dat ze nu zijn gaan schrijven met mijn stem in hun hoofd.
doordat we heel veel uren al met elkaar hebben doorgebracht. Maar dit is gewoon een ander soort vacature, zou ik maar zeggen. En daarbinnen voel ik wel de vrijheid om bijvoorbeeld met die gesprekjes... mijn sanne persona te zijn, zoals mensen die kennen. En dat was bij die andere show gewoon veel te groots of veel te onduidelijk. En omschrijft die Sanne Persona eens dan? Nou, ik denk dat het een versimpelde versie van mijn...
warrige zelf is. Dus ik ben natuurlijk ook heus wel together in mijn leven, maar dat is allemaal niet zo interessant. En ik ben heus wel genuanceerd, maar dat is ook niet zo interessant. Ik denk... Dat weet ik eigenlijk niet, hoor. Moet jij misschien maar zeggen. Ik denk dat ik... Dat mensen mij kennen als iemand die speels is en chaotisch. Een beetje ontregelend. Een beetje ontregelend, inderdaad. En onconventioneel misschien in de reactie.
Dus toen jij net ook zei, ik hoop dat het anders wordt dan standaard gesprekjes. Dan denk ik, dat kun je bij mij wel aan mij toevertrouwen, denk ik. Ja, een beetje onvoorspelbaar. Ja, en ook altijd een beetje op zoek naar de pret. Van waar zit het te min bij iemand? Ja. Dat kan ik wel inzetten bij dit. Omdat het format gewoon strak is. En dat is eigenlijk veel prettiger dan dat je alles zelf mag weten. Het geluid van je jeugd. Ja. Is dit ook nog voor jou? Nee, ik heb dit dus nog nooit gezien.
Hoe oud ben jij? Jij bent jonger dan ik. Nee, ik ben 49. Jij bent jonger dan ik. Ik ben 53. Dit was denk ik net voor mijn tijd. Ja, dat denk ik ook. Voor de mensen die dit dus niet kennen. Wat was dit? Dit was een televisieprogramma van de rottenen in het vak. Ja, daar gaan we weer. Aartstaatjes, niet meer onder ons. Wiedeke van Dordt, niet meer onder ons. En...
De man die Jedebom speelde, Joost Prinsen. En die hadden eerder de Stratenmaker op C-show gemaakt. En waren natuurlijk, wat ik net zei, rotten in het kindertelevisievak. En dit was een programma wat... Zo grappig, want ze noemden hem ook Jeje de bom voorheen de kindervriend. Dus hij was geen kindervriend meer. En Joost Prinsen speelde een man met een...
Volgens mij een speelgoedwinkel dus voor kinderen. En het was een hele mopperende, beetje dikkige man... die altijd op een soort kolomachtige wijze een praatje had... voor kinderen met frisse tegenzin. En er stond ook een bordje in zijn winkel overal vanaf... blijven god voor de kinderen. Het was gewoon zo heerlijk voor de kindergeest. En ze hadden dan altijd een... Je had dus een postbode.
En je had Tizia Konijn. Dat was Wieteke van Door Tizia Konijn. En Aartstaartjes was de postbode. Jan de Boem. En Hij Gatje heette die volgens mij. Dat zingen ze ook. En die hadden allemaal iets te vertellen. En die maakten allemaal... alle drie elke keer iets mee. En je had ook de deskundige. Dus dan was er een... Je kon een brief sturen als kind. Naar dit programma.
En dan werd er een deskundige aan het woord gelaten. Dat was een gewone Nederlander met bijvoorbeeld beroep psycholoog. En die ging dan in de camera vertellen. Stond er daarboven in zo'n boog de deskundige. Die ging dan in op zo'n brief. Nou, wat goed. En ook educatief ook. Educatief, maar ook speels. En er waren ook altijd liedjes. En het ging ook over seks. En het ging over onzekerheid, over puber zijn. Het was precies voor mij... Het was precies op de goede leeftijd.
En met dat soort kindertelevisie ben ik dus groot geworden. En daar denk ik ook wel eens aan. Wat zou ik dat leuk vinden om te maken nu? Waar worstelde jij zelf mee als kind? Kind was ik best speels en druk. Ook sombermans. Dus mijn moeder heeft wel eens verteld dat ik altijd...
Dan was ik de hele dag niet te vinden. Omdat ik overal aan het spelen was. En druk was. En dan kwam ik s'avonds mijn bed uit. Want dan ging ik over al die dingen liggen nadenken. En dan kwam ik er niet uit. En ik denk dat ik in die drukte wel eens... me niet begrepen voelde. Ik heb ook misschien wel iets. Ik hoor mezelf nu ook weer praten. Ik ben nooit getest, maar ik kan soms gewoon niet stoppen.
Het hoofd gaat dan niet uit. Het hoofd gaat niet uit. Maar ook mijn zinnen. Ik heb het laatst ook weer bij iemand gehad. Dat ik te flap uiterig. Te direct. En dat heeft wel eens... Op onbegrip gestuit. Of op ouders van vriendjes. Of vriendjes zelf. Die mij helemaal niet trokken. Dus dat ik me daar soms... Nou niet zozeer dat ik er last van had. Maar dat ik tot last was bij andere mensen. Dat vond ik heel erg altijd. Gebeurde niet super vaak. Dus nogmaals. Ik was als kind echt vrij zonnig.
Ik was meestal vrolijk en ik had heel veel vriendjes en zo. Dus het was vrij zorgeloos in principe. Maar als je vraagt waar topt ik mee, dan denk ik wel... Op een gegeven moment met hoe ik dan overkwam. En wat ik dan fout deed. Dat vroeg ik me wel eens af. Wat doe ik dan fout? Dat mensen zeggen stop maar. Je zegt ook in het begin. Dat komt uit een interview. Zonder de verbeelding kan ik de realiteit. Gewoon heel moeilijk aan.
Verbeelding had je al als kind? Enorm, denk ik. Ik verzon altijd dingen. Ik verzon toneelstukjes. Ik schreef al heel vroeg verhaaltjes, gedichtjes. Ja, altijd maar spelen eigenlijk. En ook ontdekte ik op een gegeven moment dat ik mensen kon nadoen. Dus dat vond ik ook altijd heerlijk. Om mensen aan het lachen te maken. Die aandacht.
Je hebt ook van die comedians die zeggen. Nee, ik was eigenlijk altijd heel rustig. Nee, ik ben eigenlijk niet zo van. Nou, ik was daar heel erg van. Ik vond het echt heel lekker. Volle aandacht te krijgen. Mensen aan het lachen te maken. En te scoren.
Welk typetje deed je vroeger dan? Nou, geen bekende mensen. Maar mensen uit onze omgeving. Waarvan ik dan ontdekte dat ik de stem opeens te pakken had. Dus dan kon ik mijn ouders weer aan het lachen maken. Dat vond ik altijd heel leuk. Of tenminste, dat was gewoon iets wat ik... Als je als kind iets ontdekt wat je kan. Dan wil je dat zo vaak mogelijk doen. Daar was ik denk ik ook vrij vermoeiend in.
Want in het begin zei je ook, door erom te lachen haal je de angel uit het kwaad. Maar we moeten het kwaad juist blijven benoemen. Dat zei je in een interview over het Prinsjes Cabaret. Er zitten wel mooie personages nu in, toch? Ja, er zitten zeker mooie personages in. Maar ik las ook het interview met Pieter Derks in NRC. En dat eindigde ook met die observatie dat het... een hele rare omgekeerde wereld lijkt geworden... dat de narren...
En wij horen gewoon een nar te zijn. Dus zij zouden de macht moeten kunnen bespotten. En ik liep er tegenaan bij het Prinses Cabaret heel erg. Dat ik dacht, ik vind het niet zo leuk meer om hier de spot mee te drijven. Omdat je dan ook relativeert. Dus die angel inderdaad eruit haalt. En de types zijn misschien wel dankbaar. Maar wat er gebeurt vind ik in ieder geval niet heel grappig. Of zelfs gevaarlijk. Zoals er de hele tijd gepraat wordt door...
Ik hoef ze naam niet eens meer te noemen, maar door de mensen die nu aan de macht zijn, zal ik maar zeggen, dat vind ik gewoon heel eng en naar en vervelend. En als ik daar dan, eigenlijk hoef je er... Je moet je afvragen, denk ik, als je nu cabaret bedrijft... of inderdaad de oudejaars maakt, of zoals wij, Prinsjescabaret... moet je je afvragen, wat maken we tot mikpunt van onze spot? Want het is ook aandacht wat je ergens aan geeft.
Of zeg je, je moet natuurlijk niet de handdoek in de ring gooien. Maar het is wel een soort nieuwe situatie. En Geert Wilders was heel lang zelf een soort van de nar bij de macht. Maar nu heeft hij de macht. En wat gaan we daarmee doen? Weet je wel, gaan we dan... Gaan we dat relativeren? Door een avond met z'n allen erom te lachen? Hoe moet je dat aanvliegen? Daar ben ik nog steeds niet helemaal uit trouwens hoor.
Nee, want eigenlijk zeg je dan die mensen, gewoon de echte mensen, de echte politici, die zijn al zo extreem, zo... Raar. Je zou zeker als typetje kunnen spelen. Al bestaan er dat soort programma's nu helemaal niet meer. Eigenlijk op televisie. Als Kopspijkers nog bestond. Had ik echt allang Marjolein Faber willen doen. Weet je wel. Maar. Dus dat vind ik een goede manier. Van. De spot drijven. Satire bedrijven. Maar de.
De realiteit van de politiek die nu gaande is... is het tegenovergestelde van naastenliefde. Dat je helemaal niet omkijkt naar mensen die het minder hebben. Dat je zegt wij en zij. Dus dat hele polariserende... Ik ben eigenlijk je vraag kwijt. Maar dat is het gevaar. Eigenlijk zeg je dan. Op het moment dat je die mensen gaat bespotten. Of nadoen.
Geef je daarmee eigenlijk meer aandacht. Wat je niet wil. Het is een wankelevenwicht. Je moet het ook niet negeren. Je moet het wel blijven benoemen. En ik geloof dat ik wel vind dat even tot hier dat heel goed doet. Dus die leggen dingen. En zoals Arjen Lubach het ook veilig kon uitleggen.
Blootleggen. Ja, blootleggen, analyseren. Al dacht ik wel elke keer daarna. En nu? Dus de bal ergens neerleggen. En wat moeten we er nu mee? Ik voel wel dat hele grote stille midden. Ik geloof toch echt ook wel dat... Hoewel dus heel veel mensen nogal rechts hebben gestemd. Er is niks mis met rechts op zich, maar wel met...
extreemrechts of in ieder geval buitensluiting van anderen. Als je dat roeptoetert en heel veel mensen lopen erachteraan... dan vraag ik me wel af wat voor land we zijn geworden. Maar al met al is het niet de meerderheid in Nederland. En dus de meerderheid van Nederland denkt er anders over.
Daarvan denk ik nog steeds wel eens. Ik heb het nu te druk met andere dingen. Maar als ik weer stel dat ik volgend jaar solo ga maken. Moet ik daar iets mee? Of moet ik er in het echt iets mee? Moet ik iets met het activisme wat ik dan voel? Is dat toegenomen bij je? Het activisme? Ja, ik denk het wel. Ook sinds coronatijd. Toen ik merkte dat ik ook wel dingen teweeg kon brengen. Toen ik echt mijn mond niet meer kon houden. En eerst voor de kleine theaters opkwam. En toen met...
Theater Kapsalon met Diederik Ebbingen. Toen de theaters als laatste open mochten. En niemand begreep meer waarom. Toen hebben we die hele fijne actie gedaan. Dan knippen we het haar wel. Ja, in de theaters. Want de kapsalons mogen wel open. En dat heeft toen zelfs nog de Washington Post gehaald. En CNN geloof ik. Het was echt geweldig. Eén dag.
Toen ik trouwens zelf thuis moest blijven. Mijn dochter had corona. Maar dat maakt niet uit. Dus dan is eigenlijk de vraag. Is humor wel de meest effectieve manier. Om dingen te veranderen. Is dat dan de vraag? Ik denk niet dat humor sowieso een effectieve manier is om dingen te veranderen. Sowieso niet. Het is eventjes weg. Eventjes vluchten of juist erop wijzen. Het is ook goed dat het er is. Het is ook een vorm van vrijheid van meningsuiting. Goede cabaret, goede satire.
vind ik heerlijk en belangrijk. En dat je iemands licht op de zaak leert kennen en ook soms de absurditeit van dingen in ziet die je zelf niet meer ziet. omdat het normaal voor je is geworden. Een goede comedian laat volgens mij zien... waar zijn we nou eigenlijk mee bezig?
Willen we dit echt zo? Vinden we dit normaal? Dat is eigenlijk steeds de vraag. Maar dan zou je nog steeds met dat argument. Zijn je nog steeds heel goed natuurlijk. Zeker. Die politici kunnen bespotten. Dat kan ook en het moet ook. En het is ook niet een reden om ermee te stoppen. Kijk dat ik nu vind dat.
dat de huidige politiek gevaarlijk bezig is... dat is helemaal geen reden om het niet te bespotten. Alleen is wel de vraag... waar ben je dan op uit? Wat is het effect daarvan? En heeft het in die zin zin? Want je activisme, wat doe jij daar nu mee? Nou, niet zoveel hoor. Ligt gewoon op de plank. Ik heb zo mijn verantwoordelijkheden en mijn plichten... en er zitten maar zoveel uren in een dag.
En ik maak me wel druk om dingen. En ik lees de krant. Maar het is ook zo dat ik denk. Ik ben niet van beroep activist. Dus ik ga ook niet 24 uur denken. Wat zal ik nu weer eens doen. Met mijn activisme. Het is ook niet dat het je onrustig maakt. Als je er te weinig mee doet. Nou, soms wel. Mijn handen jeuken nu af en toe wel. Dat ik denk, kon ik maar heel even... Want zeker gisteren heb ik een stand-up lescyclus afgesloten... met een aantal leerlingen. En die...
Die moeten van mij dan ook iets doen over deze tijd. En dan jeuken mijn handen wel. Dan denk ik. Ach, kon ik maar even volgende week een Toemers spelen. Ik heb zo'n zin om daar even iets over te zeggen. Ik heb gewoon te weinig tijd nu om iets goeds voor te bereiden. Dus ik voel wel van uiteindelijk altijd keer ik weer terug... naar die plek in mijn eentje op dat podium. En ik vind het ook eigenlijk heel erg leuk om...
Zelf vind ik het heel leuk om mensen van allerlei kleuren... en allerlei leeftijden op het podium te zien. Bijvoorbeeld vrouwen van middelbare leeftijd. Die zie je niet zoveel in Nederland komisch op het podium. We hebben Brigitte Kanop natuurlijk als grootlichtend voorbeeld. Maar er zijn er gewoon niet zoveel. Tineke Schouten.
Ja, nou ja, goed, dat zijn grote cabaretieren, zou ik maar zeggen. Maar ik zou het heel leuk vinden als je bijvoorbeeld naar Toemler gaat... of naar Club Haug in Rotterdam... dat het veel normaler is dat je mensen van allerlei... in allerlei vormen, in allerlei leeftijden. Ik denk dat iedereen, maar dat komt ook door dat lesgeven van mij, waar ik echt een beetje... Hoe zeg je dat? Hoe noem je dat nou? Ik heb daar een beetje een zendingsdrang van gekregen. Dat ik denk, iedereens blik...
Op de wereld. Of op zijn werk. Of op de dag. Het kan leuk zijn om te horen. Dus ik zou het ook heel leuk vinden. Als er een hoekje op televisie is. Om vijf voor twaalf, ik noem maar wat. Om dan, dat ik met iemand bijvoorbeeld... Ik heb allemaal tv-formats. Ik denk echt dat ik een soort ADHD heb. Nou, ik weet niet of je het bij ADHD hoort. Maar dat je bijvoorbeeld oudere mensen, dat je die...
Dat ik een dag krijg om met die mensen iets te maken... wat ze in vijf minuutjes even kunnen vertellen. Of wat ze van de wereld vinden. Dus niet hoe je je voelt of dat je oeverloos het woord krijgt. Juist niet, maar dat je iemand werkt aan hoe krijg je compact in vijf minuten iets verteld. Weet je wel?
Dus in plaats van de vele voxpops op straat. Wat vindt u van dit en dat. Maar dat iemand echt een podium geeft. En dat je diegene helpt met de vorm. Precies. En ook hoe je het ook zou kunnen zeggen. Of met een omdraaiing. Ik vind dat heel goed. Maar ben je nog niet mee de boer op geweest? Nee, ook niet dat kinderprogramma. Dat is wel wat Sanne Wallace de show ook teweeg heeft gebracht. Dat ik dacht, nou, overigens, ik vind het helemaal niet zo erg. Dus voordat ik overkom als iemand die...
vindt dat ze een mislukking heeft begaan. Dit is ook gewoon het leven. Ik heb het aangepakt en geprobeerd. En zo slecht was het niet nogmaals. Bovendien begon ik er net de schwoeng in te krijgen. Toen werd het van de buis gehaald. Dus dat was niet eens mijn keuze. Maar dat heeft er wel voor gezorgd dat ik dacht... Hier ben ik dus niet zo goed in helemaal mezelf zijn... in een soort van sprankelende, komische situatie op televisie.
Misschien wel in een gesprek met iemand. Maar helemaal denk ik voor kindertelevisie. En zoiets dat ik andere mensen help. Met hoe kun je op televisie overkomen. Ik vraag mijn gasten altijd om een wankelplaat. Muziek die ze koppelen aan een moment in hun leven dat het wankelde. En jij zei Joni Mitchell, A Case of You. Waarom die muziek? Nou, ik vond het best een moeilijke vraag. Omdat ik wel een beetje last heb van het westerse denken.
Ik heb dus niet zo heel veel... Kijk, mijn oudersleven nog. Ik heb niet zo vaak... Eigenlijk nooit gedacht, mijn leven wankelt nu. Maar ik vind wel de wereld heel erg wankelen. En ik vind het best wel eng. En ook met al die oorlogsaankondigingen. Maar toen dacht ik aan het lied van Joni Mitchell. En dat is eigenlijk een liefdeslied.
En zij zingt in dat lied I could drink a case of you and I would still be on my feet. En toen dacht ik, ik moet wel behouden kom maar op in deze wereld, in deze tijd. MUZIEK MUZIEK MUZIEK TV Gelderland 2021 TV Gelderland 2021 TV Gelderland 2021 TV Gelderland 2021 TV Gelderland 2021 Joni Mitchell, A Case of You. En je luistert naar Misha en mijn gast is Sanne Wallis de Vries. Dit is een mooi voorbeeld van iemand die heel activistisch was. Ja, hè? En dat met haar muziek.
Wat ik vooral merk ik nu weer zo fijn vind. Is dat je. A woman's mind hoort. Dat het niet. Dat elke mind van elke vrouw hetzelfde is. Juist niet. Maar er zijn. Mannen hebben zich zo vaak uitgedrukt in liedjes hun gevoelsleven. En dit is een gevoel waar ik me heel erg kan toeverhouden. En dat komt echt omdat het denk ik door een vrouw geschreven is. We hebben nog helemaal niet een majoel besproken.
Ik was vier jaar en ik zag hem in zijn maillot. Ik was meteen verkocht. Want het gaat over Rob de Nuis. Ja, wie anders? In Hamelen. Je ziet het eigenlijk nog maar weinig, hè? Mannen in maillots op tv. Nou, gelukkig maar. Daar moet je toch niet aan denken. De hele VI-tafel zou ik wel eens in Mario willen zien. Dat zou leuk zijn. Wat zag je in hem dat je dacht van ja... Nou, dat weet ik niet meer. Wat zag ik in hem? Ik was vier.
Dat heb ik later ook uitgerekend, want in 1975 werd de laatste reeks uitgezonden van Hamelen. En een van mijn vroegste herinneringen is dat ik met mijn vader naar Hamelen keek. En ik denk dat het zwart-wit was. En toch dacht ik een groene maillot. Dat weet ik niet of dat zo was, maar dat denk ik. Of ik verwar het met Robin Hood. Maar hij had een maillot aan en zo'n grote riem en een kiel. En een hele knappe, lieve man.
En een filter flaphoed op. En grote laarzen. En daar werd ik instant verliefd op. Ik weet nog dat verliefde gevoel in mijn buik. En dat ik het ook helemaal niet begreep, het verhaal. Maar dat ik die man... En toen heb ik een keer mijn moeder gevraagd... hoe heet Rob de Nijs van zijn achternaam. Want ik dacht dat zijn voornaam Rob de Nijs was. Dat wou ik ook weten voor als we gingen trouwen. Want zo conventioneel was ik ook wel.
En het grappige is dat ik nu... Ik heb ook wel eens een column later over Rob Denijs geschreven. Dat ik vond dat hij de mooiste stem van Nederland had. Vind ik nog steeds. En toen... reached zijn management naar me uit toen hij 70 werd. Of 75, nee, 70 denk ik. In Carré ging hij toen een concert geven en met gastoptredens. En toen vroegen ze of ik daar wilde komen vertellen hoe fantastisch ik Rob de Nijs vond.
En dat heb ik toen gedaan. En dat was een groot succes. Want er zaten allemaal vrouwen van mijn leeftijd in de zaal. Die hem ook nog in zijn maillot hadden gezien. En die ook allemaal verliefd op hem waren. Dus ik hoefde alleen maar te zeggen. Die flaphoed. Die laarzen. Die riem. Nou, het was echt. een bad van middelbare vrouwen die zich op hem wilden storten. Maar ik mocht het. En toen hij zijn afscheidsconcert gaf, vroegen ze, wil je dit nog een keer doen?
Heb ik dat nog een keer gedaan. In een vol ziggo dome. Die beelden heb je vast wel gezien. Dat Rob dan in zijn rolstoel zit. En het was allemaal zo ontzettend ontroerend. En mooi die avond. Ja, inmiddels ken ik hem dus een beetje. En zo'n vrouw Jet ook, zo'n lieve vrouw is dat.
En dat zijn toch ook de wonderen. Dan count ik mijn blessings wel vaker. Dat ik denk, ik heb Ernst Jans mogen interviewen. Ik mocht voor Rob Denijs zingen. En comedy doen. Wat is het nou toch voor een heerlijk hele allemaal voor mij. Ook een gevaar, je idolen ontmoeten. Ja, maar in dit geval niet. Nee. Heerlijke man. Je laatste uitspraak is, kom maar door jongens. Ik blok met de moeder, ik vind het goed. Ja, ik weet niet meer waar het over ging eigenlijk. Misschien...
Hoe je in je vel zat op dat moment. Volgens mij was het een Volkskrant interview toen je vijftig werd. Oh ja. Toen zat je in een goede fase. Oh zo. Ja, ik ben wel inmiddels van Twitter af, of van X, al jaren volgens mij. Want op een gegeven moment dacht ik, wat doe ik hier eigenlijk nog? Net zoals zoveel mensen. Het was alleen maar negativiteit. Ik heb wel lang gedacht...
Daar moet je tegen kunnen. Als je met je kop op tv komt bijvoorbeeld. Dat er van alles van je gevonden wordt. Maar los van of ik het tegen kan. Vind ik het gewoon zonde van mijn tijd. Ja, dan ging ik maar weer mensen blokken inderdaad. En nu zit je op Instagram? Ja, alleen nog maar op Instagram. En vind je het een fijne plek?
Het is een handige plek voor mij. Omdat ik er dingen kan posten. Die dan snel communiceren. Zoals ik ben dan daar en daar te zien. En er zijn nog zoveel kaarten. Ik speel niet moeder overste. Maar niet altijd. Dus op die en die datum. Ik heb totaal geen... Ik heb wel eens zo'n handleiding gelezen over hoe je jezelf moet branden. Maar daar zit bij mij totaal geen beleid op. Soms opeens een kerstbal en dan weer een aankondiging. Volgens mij moet je heel veel van mij houden om mij te volgen.
Ik weet ook nooit wat nou mijn fanbase is. Ik heb geen idee. Maar ik vind het er wel gezellig. En ik vind het in ieder geval best lief. En ik vind het handig om te zien wat andere mensen doen. En ik ben net als elke boomer. Ben ik er veel te lang vaak op aan scrollen. Wat is jouw guilty pleasure op Instagram? Qua kijken. Wat voor filmpjes blijf je bij hangen. Dat je denkt. Waarom kijk ik hier naar. Ik kan in mijn eentje schudden buiken. Om mensen die andere mensen laten schrikken.
Dat vind ik zo stom van mezelf. Maar ik kan er niks aan doen. Dan lig ik te kraaien van pret. Hoe andere mensen schrikken. En dingen uit hun handen laten vallen. En tegen het plafond aan springen. Zo flauw allemaal. Ik wil dat ook zelf een keer doen. Op de grond gaan liggen.
een deuroepening. Want dat schijnt heel eng te zijn als mensen opeens hun hoofd zien. Nou, het is echt dat wij het hier over hebben, vind ik al genant. Daar mag ik graag naar kijken. Ik zag ook laatst van iemand dat je dan een foto van je hoofd print in kleur. En dat doe je dan in zo'n grote... Oh, geurkenpot. Oh, alsof je hoofd in een pot zit. En dat zet je dan in de kast. Dat is toch verschrikkelijk?
En ik haat schrikken zelf. Als ik schrik denk ik echt bijna dat ik dood ga. Mijn hart slaat over. Ik vind het verschrikkelijk als mensen me laten schrikken. Maar die filmpjes vind ik leuk. Oh ja, en van die... Want ik hou heel erg van dingen bakken. Van die versnelde filmpjes. Dat dingen in de oven. Rijven. En bruin worden. Heerlijk. Mag ik ook graag naar kijken. Veel te lang. Ik heb altijd van je genoten. Genoten van je teksten. Je spel. Je lef. Je bent moedig.
Je schuurt. Je bent oprecht. En trouw. En ik heb altijd heel fijn met jou samengewerkt. Je bent heel erg complimenteus naar mij geweest altijd, maar vergeet niet hoezeer jij mijn leven ook hebt verrijkt. Dank je wel. Ik gun jou het publiek. En het publiek gun ik jou. Liefs, Selma. Je hebt mij ooit verrast samen met Martine Sandivoort met de taart van Abel die op een zondagmorgen speciaal gebakken had voor mij.
Je hebt me verrast met de springplank die je ooit uitgereikt hebt aan mij. Omdat je vindt dat in Kopsveikers mensen veel kans kregen voor hun carrière. En je hebt me verrast toen ik 75 werd. In een filmpje wat mijn zoon maakte. Ik speelde je weer een scène. Dan zat je weer als koningin. En die koningin was natuurlijk legendarisch. Ook omdat je ooit op de Albert Kuipmarkt de echte koningin Beatrice tegenkwam en het vaagde tegen haar te zeggen. Majesteit, ik doe u soms na op tv.
Je kreeg een minzaam knikje van de majesteit. Maar je weet dat je van drie miljoen kijkers een gulle lach en groot applaus kreeg. Je bent een geweldig mens. Ik hou van je. Ja, twee boodschappen van mensen die jou... Wauw, wat een verrassing. De eerste is Selma, Susanne. Heb je er veel mee samengewerkt? Ja, samengewerkt is nog een understatement.
Wij zijn met elkaar vervlochten geraakt toen ik een cursus bij haar deed bij CREA, de culturele organisatie van de universiteit in Amsterdam, begin jaren negentig. Zij gaf een cursus kleinkunst en ik kwam bij haar terecht. En we hebben uiteindelijk samen een opleiding opgericht. En zij heeft mijn eerste solo's geregisseerd. En zij heeft mij heel veel les gegeven. En ik was toen natuurlijk nog niet af, zou ik maar zeggen.
Wanneer is een mens af? Ik was toen nog in de groei. Mijn hersens nog in de groei. En ik was dat vak aan het ontdekken. En ja, we zijn gewoon met elkaar vervlochten geraakt. En we maakten ook die eerste drie voorstellingen van mij. Dus sop, zin en stuk. Hebben we echt met z'n tweeën echt gemaakt. Dus dat ontsteeg ook het regisseren.
Als ik haar stem al hoor. Ik schoot net vol. Dus gelukkig kwam Jack Spijkerman erachteraan. Ja, zij was gewoon mijn mentor. En we hebben elkaar, zoals hij zegt, echt elkaars leven verrijkt. En elkaar omhoog getrokken. Alles wat ze zegt. Weer veren in mijn reet. Maar het klopt heel erg. Ik vind het heel lief dat ze ook zegt. Hoe we elkaar hebben geïnspireerd. En als laatst Jack Spijkeman. Ja.
Van kopspijkers. Dat vind ik echt zo leuk aan ouder worden. Dat je zo ver teruggaat met mensen. Ik ben echt. Nogmaals, ik voel mij dus een gezegend mens. Met heel veel dingen. Maar ook met dit soort dingen. Met dit soort samenwerkingen. We hebben ook wel hobbels gehad, Jack en ik, weet je wel. Toen hij naar Talpa ging en dat hij zich in de steek gelaten voelde. Maar dat ik ook weer dacht, wat ga je dan doen? Maar het tekent ook onze harten of zo, van onze werkharten.
We hebben alleen maar iets leuks willen maken. En zijn uitgedaagd door iets van buiten. En we gaan zo ver terug. Dat gooi je niet weg. En dat vind ik ook heel ontroerend eigenlijk. En ontzettend lief wat hij zegt ook. Het klopt ook helemaal. Die anekdote van de koningin is precies zo gegaan. Ze antwoordde dus een beetje minzaam. Ik ging zo dwars tegen alle veiligheidsdingen in ook. Ik riep gewoon...
Ik riep zelfs niet majesteit. Ik zei koningin, koningin. Het was helemaal niet de bedoeling allemaal. Ze was not amused. Het viel van haar gezicht af te lezen. Het was niet de bedoeling. En ik dacht altijd. Ze vindt het leuk om mij te ontmoeten. Onmetelijke arrogantie, dacht ik. Als ze mij ooit ontmoet, vindt ze vast leuk. Nou, ze vond het helemaal niet leuk.
Ik heb een los naar het museum. Een plek waar mijn gasten iets achterlaten. In de hoop dat een volgende gast iets aan heeft. Wil je wat achterlaten? Ja, ik stuur het alleen wel achterna. Want ik ben het vergeten in mijn chaos. En het is iets heel prozaais. Het is een föhn. Een föhn? Ja. Want ik kreeg een nieuwe föhn van Sinterklaas. Die oude is op zich nog goed. Maar die hoef ik dus niet meer. Dus ik dacht voordat ik de boel vervuil. Het is een hele goede föhn. Prima, niks mis mee.
Goed, nou ja, dan zien we die graag tegemoet. Jij mag ook wat kiezen, wat andere gasten hebben achtergelaten. Ik heb keuze uit... Kijk, dit is de kandelaar van Michiel Romein. Met Michiel Romein sprak ik over zijn strijd tegen de... Truttigheid? Ben je het met hem eens? Vind je dat we te truttig zijn?
Nou, soms. Ik vind het soms wel benepen, een beetje het leven, ja. Als ik denk aan Jede Bom, dan denk ik dat was een soort van vrije kindertelevisie. Kom daar nog maar eens om. Dus in die zin ben ik het wel met hem eens. Dit is achtergelaten door Mark Adriani, hoofdredacteur van BNR. Als alles volgens het boekje gaat, heb je niets te vertellen. 79 beste uitspraken over omdenken. Oh, daar heb ik wel oren naar.
En dit is de Walkman van Jonica Smeets. Vind ik leuk, maar ik heb bij geen bandjes meer. Kun je er eentje voorlezen? Sla me gewoon eentje op. Dan kijken we wat uit de voorschijn komt. Honderd vrienden maken is niet zo'n kunst. Het is een veel grotere kunst om een vriend te maken... die je blijft steunen als honderd mensen zich tegen je keren.
Ik weet niet wie dit heeft gezegd. Komt dit van hem zelf, van de schrijver zelf? Ja, ik denk het wel. Ik vind honderd vrienden maken wel een kunst, hoor. Hoeveel vrienden heb jij? Nou, geen honderd, denk ik. Tenminste, maar misschien heb ik strenge criteria.
Aan welke criteria moet een vriend voldoen? Mijn moeder heeft ooit gezegd... als je vijf mensen in je leven hebt... die je s'nachts kan bellen als er wat is... dan ben je rijk en dan heb je vrienden. Nou, daar kom ik wel aan. Ja, echte vrienden. En maak je ook nog wel eens vrienden, zeg maar... Heb je de afgelopen jaren nog goede vrienden gemaakt? Ja, bijvoorbeeld Claire Bender, denk ik wel. Ik heb met haar kleedkamer lief en leed gedeeld. Maanden achtereen.
En dat was echt meer dan een klik. Dat is echt nu af en toe dat we elkaar appen. Dit duurt te lang. We moeten elkaar zien. Ik ga de hond uitlaten. Ga je mee? Dat is even moeten bijpraten. En nu bij de musical ook zijn er zoveel schatten van mensen. Ik ben benieuwd, want nu zijn we natuurlijk gehecht ook. Volgens mij hecht je je ook tijdens een groepsproces om het vol te houden.
Wat alleen maar leuk is dat het gebeurt en fijn. Maar na afloop van zo'n productie moet je maar afvragen... wat er over blijft aan contact. Dus ik ben benieuwd wie er blijven. Het leuke aan dit vak is. Of aan de projecten die ik doe. Dat ik steeds nieuwe mensen ontmoet. Dat vind ik wel heel prettig. Dat houdt me ook jong. We eindigen met de liefde. En je zei Do Me Baby van Prince. Ja. Wanneer is dat het nummer over de liefde voor jou?
Het is wel een beetje de vleeslijke liefde. Maar dat is ook liefde. Wat ik zo lekker vind aan dit nummer. En altijd zo knap van hem. En zo schaamteloos. Want mensen vonden hem ook vies. En toen ik in mijn puberteit was. Was hij helemaal zo'n geil neef. Maar. Dit vereist ook nogal een overgaaf. Om zo te durven zingen over de liefde. En er is ook een live opname hiervan. Volgens mij uit 1982. In The Capital.
En dan doet hij het echt bijna gewoon met het hele publiek. En dat zou iedereen eigenlijk even moeten opzoeken. Prince 1982, The Capital, Do Me Baby. En dit nummer vond ik op mijn, wat was ik, 12, 13. Ik had geen idee van hoe dat moest, het doen. En toch gaf hij mij een beeld... waarvan ik dacht, dit zou ik wel eens willen... dat iemand tegen mij zegt, do me baby.
Dank je wel, Sanne Wallis de Vries. Fijn dat je mijn gast wilde zijn. Dank je wel. En wil je eerder de gesprekken terugluisteren? Zoek Misha dan op je podcast app. En laat me weten wat je ervan vond. Ik zit op Instagram. TV Gelderland 2021 ZANG EN MUZIEK