Vind je favoriete podcast op VRT MAX? Tot een grote opluchting is er eindelijk nieuws over Fred. Ik krijg meel van keelsse gear, een medewerkster van een lokale jodse organisatie. En of course, ken ze Fred Keder. Fred is samen met zijn vrouw Dizikis recente verhuis naar een nieuwe appartement. En dat verklacht waarom al mijn berichten verloren zijn gegaan. Keel bezorgt me Fred's niebenummer. Het is al bonkere buiten. Maar in Omaha is het twee uur in de naam
middag. Dat is het beste uur voor Fred, want dan rusts een vrouw. Hello.I'm 기acht om Mills seereur voor Dr.Keder en Yes Dear Dr Poké lamen, Ahmed.My name is Bart.I'm calling you from AndrewIT Belgium. Ik结 dat jij principale in de產 door het eeuw wil bekijken dan moest je zich tro accountable op eeuw aannaat. Het is een populated brugge不要ver است biliair. Ik kan niet vertellen, ik kan het vertellen. Ik heb het niet vertellen, ik heb het niet vertellen.
De lijn is erg slecht, maar we praten meer dan twee uur. En vredsverhal wordt levend en de geschiedenis pot heel tasbaar. Op het einde spreek we af om opnieuw te bellen en verder te praten. Mijn naam is Bart van Uflor, van Marta tentatief. En samen met Lucas de Rijken en Vertemax presenteren u, wonderlijk wezen dat naar dit verhaal blijft luisteren, een extra lange episoden van de kunst van het verdwijnen. Want de dingen vallen stil aan op hun plaats. Aflevering 7, dus sleutel.
Bezij nog altijd op de toren van de kalemtuizij. Miguel Sleks, die nu trouwens voor de feiterele policie werkt, vertelde me al dat de tunnelrovers aangestuurd werden door de vorige zakkone. Ik probeer me voor te stellen hoe ze te werkingen. In augustus 2018, 6 maanden voor de tunnelroof, arriveer twee leden van de organisatie in de stad. Joseph en dato. Joseph, Alias, Eddie, De Diamantair, Huert, Gerages, en het appartement dat als rovers hals al dienen.
In diezelfde periode sluiten dato in een groxendrum vriendschap met koba en geo. Vanavdan zijn de drie vaak samen op dat. Datto, koba, geo. Wanneer de andere bende leden in de stad arriveeren is niet duidelijk. De rat erat we ligt van zo'n draad kielderappartement hoort gehoord. 3 maanden voor de tunnelroof. De gravers. Maloi en Maastar. Vermoerlijk pas als de tunnel zelf hoort gegraven. Het meest ratselachtig blijft de gangster met de rolkoffer.
Het is niet duidelijk manier die in de stad aankomt. Hij wordt niet gezien door de kameras. Maar in jodse buurbewoner ziet vanavs september 2018 al een verdachte ortoldoxioot. Hij rokt een cigarette op de rook van de Nervierstraat en de Lamor in Jairstraat. De straat ook waar betelde ik eens naar weerkeer. Ik vraag Mikael wat de rol is van de gangster met de rolkoffer. Is hij de laarder van de binden? Ik denk dat de uitvoeringsfase begint wel.
Uitvoeringsfase heb je inderdaad met die wordt gestuurd voor het organisatie van de voorizakode. Die er een toezicht houd is. Die zegt van kijk, ga je hem nu gaan halen. Die gaan halen, maar het is sloog. De belgkoba, die je daar machine gaat in Nederland. Dat is niet zo verdacht. Maar hij spreekt dat al. Je stelt een dream team samen. Een All Star team, ik vind het wel nodig. Die mensen in een toel gegeven heeft. Die gaan ze vondertje als ze een soort gelijke drop hebben.
Maar je hebt de expertise, je hebt ervaring. We gaan nu terug in uur. Dus het klopt. Wat ik al zo lang dacht. De gangster met de rolkoffer leiden de operatie. We weten hoeveel mensen die kluisen zijn. In de kluisen zijn zelf geen camera. Dus eigenlijk is dat nooit een definitief geweten mee. Het gaat niet echt groot. De geen die erin zijn, gaan we al niet de grootste. Koba wildt niet binnengewezen die kluisen. Ik denk zeker van, dat is er te groot voor.
En dan zegt Michiel iets dat ik niet had zien aan komen. De jod? Ja, ik ben al zeker van. Dat is een kleine smal. Dat is een kleine smal. Ik denk dat hij ook is binnengewezen. Als dat zou kloppen, is dat echt ongelofelijk. De gangster met de rolkoffer leiden dan niet alleen de operatie. Hij voelde ze ook uit. Hij haalt kluiske sleeg. Terwijl de politie aan de andere kant van de kluisendeur wacht op iemand van BMP. Hij verdwijnt juist op tijd terug door dat gat.
Kruipt er een tunnel en wandelt een beetje later rustig weg met de buit. Raken takken takken. Opnieuw voel ik bewondering. Baina ontsag. Dat je dat duurt. Dat je dat gewoon doe. Ik zou van het idee alleen al een hard aanval krijgen. En weten we wie dat een achterdokse jolt of achterdokse gangster is? Niet meer zeker uit. Niet meer onperse in het zeker uit. Er zijn een aantal namen al geoporten door de jurische politie. Ook door fotovergelijkking te maken. En er is een namen die is circulerde.
Ik heb de origineel makshot gezien van de jurische politie. Het lijkt mij hem. Nu klein en zonder snor in ticht. En waar is hij? Ik zou weten. Of wel is de meen juriger terug. Het is best een strand met de seschellen met de buit. Hij is ook maar de naartvoerde. Dus hij zal de buiten ook moeten afgeven hebben. Het is om de misterieus een man met de rolkoffer te ronden. Het verhaal gaat op moment dat hij in die auto staat. En dus definitief de stad geferlaten.
Dat hij een ufkes knikt naar de camera. De pretlichtjes in migels ogen beginnen te groeien. Die staat eigenlijk in. En die koffer wordt dan een mooie weggeborgen. En dan kijk je nog naar de synaghoog. En dan knikt hij een ufjes in hoofd. Als de la vista beweer, al die weg, of al die weg. De gangster met de rolkoffer knikt de camera. En neemt zo op een grootse manier afschijt van de zeven de wijk en van de politie die hem niet zal pakken. Het is een schieterend filmbeeld.
En het vervolg is al even filmisch. Want zo stel ik het me voor. De welde auto weggeruid. Goed hij achterlossen hoed op de achterbank. Trek het een snorke en kniphoog naar het dato. Die aan het stuur ziet. En ze rijden de stad uit. En net op het moment dat ze de toeren van de federale politie passeren, krijgte de officier van wachttelefoom. Dat ze dringen naar de belgelijken moeten komen voor de kraak van een bank. Die binnen 1 uur de tunnelroof zal heeten. En heel de wereld zelf verbazen.
Op een schema op de muur verschijnen er in tuusse steeds meer vraagtekens bij de bank. Want hoe meer ik erover nadenk, hoe zot er het wordt, dat een bank de alarmsysteemen uitschakelt omdat het alarm te vaak afgaan. Nietzmeer deelt over de buit en niemand te wordt wil staan. Ook ons niet. Besten. De persdienst ontving u verzoek via ons kantoren aan het werpen. We kunnen helaas geen positief gevolg geven aan uw verzoek. Daarom vragen ik het aan mig heel.
De bank wil het niet zeggen of de onvang van de buit. Maar als je erop door denkt, veel ken dat toch niet zijn. Er zijn maar 27 klasjes opgebroken. Alles staat in één koffer. Ik weet zeker niet of het is maar één koffer. Als er 500 tm in zit, of er 10 kg gaat nu 10 kg, dat hoeft nog niet over het even veel. Maar 500 tm in het zijn juist heel goed tm. Dat kan dus. Alles kan. We kunnen denken dat die onmijn de gereksen is. Of dat die gewoon weer een heel noep wardloze papieren zitten.
Dat hoopt me dan, maar dat is die denk ik. En dan stel ik een verhaar waarop zelfs Michiel Slakes wat terughouden draageert. Heb je de bank gewoon meegewerkt met de policy? Dat is een heikeldpunt. Dat is een heikeldpunt. En hij had de bankje, de bankje, de bankje, de bankje, die hebben we natuurlijk gezicht van, we hadden alleen... Ze betekent wel meegewerkt, maar dat is niet van het. Ze hebben wel meegewerkt, natuurlijk.
Maar ik weet dat er op een gegeven moment zelfs bijna aangehet recht is geweest, met huiszoekingsbevelen om meedenwerking te krijgen. Dat is een heerig misschien. En dat is een allemaal wel geregeld geweest, maar het was moezaam. Het was moezaam. En zo worden de vraagtekees alleen margjoter. Want om de tunnelroof zo perfect uit te voeren, moet er iemand geweest zijn die de kluiszaal heel goed kenden. Die exact geweest waar het gaat moest uitkomen.
Weet de bank, wie er allemaal in de kluiszaal komt. En is er iemand vaker geweest dan normaal? Ik stuur opnieuw een meel naar BNP-parribaafortis. Vertel in dat ik met iedereen sprak over de tunnelroof. Ook met de politie. En ik vraag opnieuw een gesprek aan. Best de heer van Nuffelen. Wij blijven bij ons besluit om geen commentaart te geven op dat incident om willen van veiligheid zredenen. Het is duidelijk. De bank wil dat de wereld deze tunnelroof zo snel mogelijk vergeten.
En dat snap ik vanuit hun standpunt. Maar ik wil er toch meer over weten. En omdat de bank zelf niet zo zeggen, gaan we langs bij iemand anders die over hen kan spreken. We spreken af met Jose van de Murle, medewerkere van Vijfien. Dat betekent ik, alrijf onderzoek doe, over de financiële sector in het alleningwin en hun impact op de maatschappen. Josef en zijn collega's bij Vijfien volgen we het een beetje uit te doen. Volgen de bellige banken al jaren op de voet.
En hoe kijk je de bank in Rulie? Ik denk als kritische soms een beetje vervelende luizende peels. Josef kent het verhaal van de tunnelroof. Ik vloef dat er ook echt kluister zijn me rovetje West. Daar zitten waarschijnlijk emotionele waardevolle dingen die we gaan zijn. Dat is oprecht heel erg spraatig. Voor de bank is ingerekend in een financiële waarschijnlijk. Die zijn er voor verzekerd. En BNB hoofdkantoor laag ze niet wakker van die tunnelroof. Dat is het bepaarde deel voor hen.
BNP Paripa is zo in de top 10 grootste banketerweerd. Die kon volledig 1000 miljarden euro's. Dat is een gigantisch machtig invloedrijken in situaties. Daar aan afgemeten is de buit van de tunnelroof Niegel. Of die nu twee of twee onder het miljonisch. In eens begrijp ik dat ik de klein kijk. Tijdens mijn onderzoek was ik bezig met de roof, de buit, de daders. Maar Josef sturt het gesprek in een andere richting. Hij wijst met de hop dat er er achter een grotere wereldschuld.
Die oneindig veel complexer en ingrijpender is. Het is heel veel onderzoekbevolk naar welke banken. De meeste fossiele brandstofen financieren. In 2020 was BNP, denk ik, nummer vier in de wereld. En ze zijn ook die grootste stijger daarin. Het gaat niet omlaag. Het gaat hem ook. En wat zij ook doen is bijvoorbeeld nieuwe olie en gasfelden financieren. Dus bedrijven die extra olie en gasbronnen aanslijn. Interesseel in Rijnsap heeft gevraagd om daar mee te stoppen.
En zo kwijt hem financiering daar aan te stoppen. En BNP is stopt niet. En BNP investeert meer in het rij van die atun. En in eens wordt de tunnelroof futil, onderzoek. Want wat is een verhaal over een tunnelroof als de wereld verschroeid? En zijn er nog andere problematische sectoren waarin BNP Paribas fort is investeerd? Ja, het ding is een beetje omdat BNP Paribas zo groot is. Het is in quasi elke sector. Dat zijn we een paar extreemingvaliwester afgelopen jaren.
Jose vertelt me dat de bank in de jaren 90 strengen internationale sanctie zei vond weken. Die waren opgericht aan Sudan. Waarop dat moment geen ocide aan de gang was. En het land stond onder superstrengen sancties om te proberen die overheid te verstikken om als je geen geld merkt. En BNP heeft aan het weken en gezorg dat die overheid toch geld krijgt. En ze zijn er uiteindelijk voor aanklaagd door de Amerikaanse overheid. En hebben in 2014 schild bekend.
Dus BNP heeft toegeweerd als we hebben gedaan. En heeft onder andere verdieontwerkingen en veranderontwerking van sancties een bootie krijgen van 9 miljard dollar. Van de Amerikaanse overheid en want die grootste booties die je ooit is hier hebben. En dan zijn u ook meer de rechtszaakbeerd die gewoon er anders in Frankrijk in de vereningsstaten. Waar dat Sudan is, de vluchtling of Sudan is. Inwoners BNP aan het aanklagen zijn voor hun sturen en overheid.
Voor hun sturen en aan het Sudan is gezien. Hoe kom het dan een bank dan erop geweest op wordt, maar toch niet stuut? Is het dan bewust, slecht? Nee, ik kroof niet dat mensen BNP bewust, slecht zijn. Maar een bank is een financiële instelling, een competitieve financiële omgeving en moet winst maken. En het is die competitieve winstietreef omgeving die BNP-paribat errijft en was zo'n praktijk. Elke groot bank doet zon dingen. Maar dat betekent niet dat niet kan we andere.
En een groot teel daarvan is dat we gewoon moeten nadenken hoe banken en andere maatschappelijke rol kunnen spelen. Geld is een blijft, een zermachtig ding. Denk dat je geld krijgt, dingen die gefinancierd worden, die gebeuren. Denk dat je geen geld krijgt, dingen die niet gefinancierd worden, die gebeuren niet. Dus BNP-paribat en andere groot banken hebben een paar in superblanger recamaten hoe onze wereld eruit ziet.
En als niet alleen vandaag dat ook, ze maken investeringen in projecten op de lange termijn dingen die 10, 20, 30 jaar duren. Dus investeringen die BNP-paribat vandaag maakt die bepaalde wereld van binnen 10, 20, 30 jaar. De dingen fallen op hun plaats. Ik zie een planet die door duizende mannen mijn rolcoffertjes wordt veriet in opdraagt van winstmaximalisatie.
Wat dat weer voorzorgd, dat kon hier bedrijven onder de druk komen te staan, zodat de leveranciers van wasmachines nog sneller en harder moeten werken en beginnen droomen van een andere leven. Koba en Geo staan niet meer in mijn lieving. Het zijn ineens pionnen in een groot mondial spel, waar zij er los spelen van laagbetaal de interimarbreider. Zonder uitzicht op een vast contract.
Zonder de belofte van een carrière, zonder perspectief op hun grots en meislepend leven, dat er nog tans voor gespeegd wordt. In de reclame op tv, in filmke zoptik tok, facebook en instagram. Waar de helden van vandaag jonger gasten zijn, die in Ibiza in discotheken met flessen van 10,000 euro stand spaten, op hun VIP-po-dum, hoor boven de rest. Maar omdat de kunnen doen, moet je dus een durfkapitaal bedrijven, een filmster zijn, of beleggingsanalyst van een grote bank. Of gekunde bankbouw over.
Dan wordt dat ineens een serieus optie. De bandit met de rolkoffer wordt steeds minder belangrijk. Hij was enkel het bisma die de zevende wijken en de omliegende wereld belichten. In zijn spoor kwam ik in de vonklonde Diamann-Burt terecht. Lerden over een vergete aanslag en vond in Amerika een man die als kind heel alleen door de zevende wijkt wouden. Fred. Het is mijn allerheerste vraag, want die nam is belangrijk in dit verhaal. My legal name at the present time is Fred Joruzalski-Kader.
I never lost my original last name Joruzalski, but I added a name Kader to it. Fred is een change of name dat ik heb had, waar ik hier heb. Fred heeft niet altijd Fred. De eerste jaren van zijn leven hette hij nog gewoon Frans. Up until the age of four, my name was Hans. I could speak Flemish, French, and Yiddish. En was voorbestemd om net als de rest van zijn familie vermord te worden in Auschwitz. Maar dat gebeurde niet. Dat gebeurde doorheen de orlox jaren bijna Miraculous drie keer niet.
Het verhaal van Dr. Fred J Kader begint in Antwerp. Het woon in het wereld en 1978. Van die eerste jaren herinnerd hij zich weinig of niet. Hij was nog te klein, nog te jong. En hij kreeg de kans niet om die herinneringen op te bouwen. Want iedereen zal vanavond 1942 aan zijn leven verdwijnen. De eerste die verdwijnt is Fred's vader. Hij wordt opgevorderd om te gaan werken aan de Atlanticoal. Maar de vader was zijn met de vader van Vlaver en Norden, Frans, Padakale. Doe je erin van je vader?
Nee. Ik had een vader, maar dat niet meensamig. Als het specifiek voor mij is, is er een vader. De vorende die verdwijnt is Felix, de oudste beruwen van Fred. Ik had verhaal van mijn familie, betekent dat de kijkers van de mensen van de woon had een andere woon. Felix krijgt in juli 1942 een oproepen bevijl om te gaan werken in het oosten. Hij meldt zich aan, wordt op transport gezet en om middelig vregast. Vanav Augustus 1942 begint de nachtlokker Razias. Ze raan gepaard met brutgeweld.
En dan is het 11 september 1942. Er is opnieuw een razia, maar deze keer gewoon over het dag. Fred en zijn mama zijn die dag toevallig buiten op straat. Ze worden opgepakt en naar het centralstation gevoerd. Waar ze worden samengetereden in afwachting van hun transport. Fred's vader is in Tussen nog altijd aan het werk aan de atlantik wall. Die weet niet wat er met zijn gezin gebeurt.
In de schadeuw van het centralstation neemt de Basakrichstal, de mama van Fred, de hartstrochheuren de beslissing haar zonchoweg te sturen. En, obviously, over de eerste stap dat ik naar de woon kon vreden en het survival. En ik vind het ongelofelijk dat een mama dat kan, dat doe. En die moet zijn een heel harde hart voor een mother die een child heeft gevoerd. En als je het vijf is, heb je het gevoerd dat ik het gevoerd heb. Maar ik denk dat het een heel groot en heel groot is.
En zo stapt Fred weg uit de verspering. Hij stapt het leven van zijn mama uit en om snapt voor de eerste keer aan een zekerde dood. De volgende bevijftig jaar blijft Fred in het ongewiezen over wat hem verder is overkomen. Als mijn mother was aan het train en ik was niet aan het, wat was het me als het me als het me was. Wie was het me als het me als het me? Ik vraag Dr. Keder heel verzichtig of hij zich het gezicht van zijn mama nog kan herinneren.
No. No. En kan je je remember anything about a lonely trip through the streets of Antwerp? No. Fred kijkt niet om. En stapt hem al alleen door de straaten van de zeven de wijk. Tot de in de buurt van een bezhuis door een onbekende wordt angesproken. En past jaar later herinnert hij zich plots wie hem toen aansprek. En dat klinkt me terug als een strange phenomenon. Hij ziet op tv de jeugdreks de vliegen de mom. En hij neens weten wie er zich over hem ontvermden.
Oh my God, dat is wat de lady ziet als ik op de street kwam. Je had een kind of een goed angel dat kwam. Ja. Allie was niet vliegen, dan was hij weggeleid. Ze had een vliegje, ze had een vliegje over me. Maar dat is alles dat ik me remember. Meer weten hij niet. Hij is nu een volwassen man. Een succesvol doctor met een fijn gezien. En een gapend gat in zijn geheugen. Want hij weet niets meer. Behalve enkel of larde. Een vliegen de mom aansendzijden.
Een rit in een vrachtwagen tijdens een verschrikkelijk onbeer. Het gevoel dat hij een tweede kerenberd grijt door een jongen. Een kind nog. En zo beschrijft vret het. Al die herinneringen van zijn vroge kindertijd, zaten in een kluis van achterin zijn hoofd. My early childhood, but if somebody put it in a safe in the back of my head and locked it with a key and threw it away the key. En de sleutel om die kluis te openen is weg. Schijnbaar voor goed.
So things register, for never were you able to come out. Ik vids voor de zoveelste keren door de zevende wijk en ben perfect te volgen. Want door die podcastavontuur, dat in tussen een ideal te twee jaar duurt, zie je de camera steeds beter, zie je steeds meer, ze zijn werkelijk overal. En daar begin ik mij vragen over het te staan. Wil ik wel heel de tijd gezien worden, perfect volwokbaar zijn.
In 2017 kon stadstichter Martin Engels nog met veel moeite een onzietbare route uit tekenen, die hem ongezien door de stad leiden. Vandaag zouden we daar niet meer lukken. Het is hier definitief onmogelijk onzeje bak te zijn. Door het verhaal van Fred, vind ik dat potsel heel onbehagelijk. Want er komen niet alleen steeds meer kameras, ze worden ook altijd maar beter. De beelden die ik in de loop van mijn zoektocht te zien kreeg waren vaak verbluffend gedetajeerd.
En ook de informatikapprogramma's achter die kameras worden elk jaar beter. Wij hebben wel een programma, waar ik hier bijvoorbeeld... Ik ga een voorbeeld geven. Michiel ligt mij de werking uit van briefkan, een gesoffieste keertzoeksysteem op basis van kamera beeld. Het has het plein. Ik gebeurt van alles. Trams, bussen, motors, fietsen, mensen in te voet gaan. Ik steek die 24 gebeeld in dat systeem en ik zeg je je ben enkel op zoek naar de gele auto's.
En die gaan mij op beeld enkel de gele auto's nog laten zien. Maar je ziet wel het has het plein. Dus het is exact dezelfde beeld, maar alles is gewoon weg. En eigenlijk uw 24 gebeeld wordt misschien in het lijkt naar 2 minuten, want je beeld zoveel klubkens met gele auto's die worden echt al elkaar geplakt. Ik kreeg soms selectie te zien. En het is echt ongelofelijk. Het drukkenastreetplein is in eens leeg. En het enige dat je ziet is een reeks geel auto'sjes achter elkaar.
En dan lijkt dat het in één al de andereheid maar dan kan het in één al de andere omvierers. Het is een bedoverend science fiction beeld. En dat is nog nog niet verschil. En er zijn nog veel meer programma's bestaan die wij niet kunnen betalen als politie die nog beter zijn. Maar met het verhaal van vret in gedachten wordt het ineens ook een huivering weg in toekomst speelt. Want zo bezoveek je ineens? Die zoeksysteemen gaan blijven verbeteren.
En het kamer aan het werk wordt de komende jaren verder uitgebreid dat is beslissedbeleid. De kamer is zor de altijd mag slimmer. En wij komen steeds beter inzicht. Steeds beter volgbaar, leesbaar. Het dystopische science fiction beeld van een ultra bewaak de stad met speonage drones is vlak bij. De eerste testen in de haven zijn achter de rug en de resultaten zo staat in de krant waren veel belovend.
Ik lees op het internet dat het burger protest in Hongkong met dit soort camera techniek in is neergeslagen. De science fiction is de realiteit geworden. Mensen zetten strepen op hun gezicht om niet herkent worden door gelatzerkening. Wat soms lukt, wordt decals niet. Mensen kunnen niet meer op de noek van straat samen komen om te overleggen want de kameras hebben ogen. De swijgeze, volgeze, verbijten in boeden. In eens voel ik mijn nummer zo gerust in mijn door camera's bewakte stad.
Ik leg het vraag stuk ook voor aan Michels Leeks. Het is onmiskeinbaar dat er meer en meer wordt ingezet op camera's. Ik vermoed dat dit ziet, dat je tojuagt. Ik denk dat je dat toomt in een veel dingen oplost. Ik ben heel erg boost van het feit dat camera's potentieel en inbruikse napewe privacy. Ik ben blij dat mensen zijn die effectief over de privacy wakeren. Ik denk dat ik zo'n gevinnend. Maar het is goed dat hij met die deflexie maakt. Dat politie standt op welke noepelijke camera's.
Dat is een DNA-maar afstand. Dat is natuurlijk dat, maar ik werk veel gelukkig. Maar is daar Big Brother? Daar moet een veroppassen. De overheid van vandaag is een perfect democratisch diet dat. Dat weet ik niet. Dat is een democratisch diebien in het 20 jaar nog even. 32, denk ik. 34, ja, hier. Valsman. Ik ga een bezoek bij Michels Groszman. We komen binnen. De man die als jongen de aanslag van 1980 meemakten. We spraken hem op de hoek waar die aanslag plaatsvond.
En toen filmen op hoe seren hij vertelde over die noodlotte gedag. Over de dood van zijn neef David, over zijn eigen overleven. Maar nog niet alles is verteld. Enkrold daar en aan ons onmoting heeft hem gecontacteerd. Hij heeft nadien nog veel aan David gedacht. Zijn neef die bij de aanslag gedod werd. En hij wil hem nog iets over hem vertellen. En Michels heeft ook een kraft me kniepsens. Daar kun je wel eens lezen. Daar ben ik. Daar ben ik. Maar ik heb geen kinderen erin, zeg ik.
Michels en vrouwen hebben acht zonen. En een aantal van hen won nog thuis. Ze kijken meenig naar de foto's. Wat hebben jullie dat al gezien? Het zijn vriendelijke open jongens. Gewoon jongens als mijn eigen jongens. Op het tweede zicht. Want op het eerste zicht zijn ze totaal anders. Ze dragen een kippeltje. Hebben een grote kirl achter hun oor en dragen het als hun vader dit zit. Het witte hemd met raafels. En nog een verschil. Ze zitten niet achter computerschermkens verdoken. Daar vindt die?
Ja. Ik zie kranten foto's van Michels' gezicht. Dat door ontelbaar geranaatsplinters is getroffen. Dat is nog zo goed bent dat. Dat is de later van mijn vader. Dat heeft mij naar het camp geprakt. En die was helemaal met gaten. Maar hier zie je dat niet. En dan vertelt Michels waarom hij nog vaak aan David denkt. Ik denk dat hij is de mechereld. Want het kwam van de Nervierstraat van de hoek daar. Ik stond hier en hij stond hier. Hij heeft het voornaamste ook gewangen. Hij met je rit.
Ja. Maar wij geloven dat God ons altijd heeft. Misschien. En nu ook. Ik en mijn vrienden die zijn gebleven. God heeft het ontgrijd. En wat doe je dan? Dat is die niet geëmbetisch. Dat moet je papa zetten. Ja, dat is... Ze zeggen dat het niet logisch is. Dus er zijn wel dingen die wij niet kunnen betrijven. God is gewoord dan onze jungen. Het is gaat ons te boven. En als ik geloof, het is heel sterk. En hoe minder dat we betrijpen, hoe meer dan we geloven.
Ik kan het gesprek niet afrunde zonder deze laatste vraag. Want hij houdt me al lang bezig. We weten u waarom dat kamp, het uiteindelijk toch is doorgegaan. Ja, wij laten zich niet afschukken. We moeten niet aan de wijant geven wat hij wil. En we gaan verder een leven. Ik prachtig nog wel mijn Michelle. Want ik voel me op een gekke manier met hem verbonden. We wonen allebei in het midden van de stad. We zijn allebeivaders. We maakten allebei het smee dat onze jeugd overhoop houden.
Ik in accident zonder te veel gevolgen, hij een doodelijke aanslag. Maar ik weet nu al dat we elkaar na vandaan wei ligt nooit meer zolo zien. Het leven van Michelle Gossman is gebouwd rond zijn geloof. Hij gaat driemaal per dag naar de cina gomen. Zijn jongens gaan naar Gacidische Scholen en jeugd bewegen. Ze zullen een gacidische meisje straal. In Pittsburgh, Jarruzalem of New York. Het leven van de gacidische jorden loopt parallel met de rest van de stad. In een eigen organiseren wereld.
Wat er ook voor zal zorgen, dat mijn toffe schermzonen zijn toffe gebidzonen. We ligt nooit verienden zolo borden. Hallo Dr. Kader, het is Bart from Belgium en het wuip. Ja, hoeveel. Hoe wel een ocean ons schijt. Verloopt het contact met het Dr. Fred de JK er steeds beter. Is everything going well with you? Yes, we're not available. We had been all veal gebeld. Hij weet in Tussen hoe slecht mijn engel is. Ik weet onder Tussen dat hij me toch begrijpt.
Fred rennet zich weinig tot niks van zijn moeder. En de wangling door de straat van Antwerpen. Maar hij heeft wel herinneringen aan de tijd toen hij zeven was. Dat ik in de orfenaam in de norfen. Ik heb zelf met alle andere mensen daar. Er waren er er, en er waren er er. En er zijn er ook. Via de vliegende nom en een heleboel omwege, kwam Fred in een weeshuis in Wezenbeek terecht. De orloch loopt naar zijn einde. Ik heb ook geïnvraagd dat we hier de plaats van het oorlog vliegen over het nijt.
We hebben het geïnvraagd dat we in de nijt van de nijt. En dan op een dag is de orloch voorbij. Als in het nijjar van 1944 begint het weeshuis van Wezenbeek leeg te lopen. People started to disappear. People who I thought were orphans, like me, were being picked up by family, by friends of the family. Maar niemand komt on Fred. Hij blijft achter. Samen met enkele andere kinderen en amper nog begeleiders. En was het een bad?
Being a seven year old, doing it on the street, doing what they want to do, not have to respond or answer to anybody. Fred wordt een wild kind, vrij en ongebonden. En niemand komt hem halen. Hij geloft twee jaar lang dat hij niemand meer heeft, dat hij alleen op de wereld is. Maar dat is niet zo. One day, a gentleman came into the orphanage en dat had to be my uncle. In 1947 wordt hij opgehaald door zijn nonkel.
De broer van zijn vader, die dacht dat zijn hele familie was gestorven in de holkoust. Hij zegt trouwt en leeft in Brussel. Hij krecht een nieuwe naam. Maar het wilde, getraumatiseerde kind kan niet arden in het nieuwe samengestelde gezien. Ze proberen het. Twee jaar een stuk. Maar het luk niet. Er is geen plaats voor rauw. Er is geen plaats voor herinnering. Er zijn geen borden voor de gruwel die nu voorbij is. We hebben het niet gezien. Het is een dag van 15 minuten. We hebben het gegeven.
Ik had het gegeven. Dat was het. We hebben het gegeven. Ten einde racht, komt zijn nonkel ver haar familie op het spoor in Canada. En er wordt beslissd om vred daarheen te sturen. Als ik naar de oude neus kwam, ik kwam erin te sturen en ik was een leven. Die hadden me naar Canada, een moriag, en zo verandert alles opnieuw. Vergette naar de andere kant van de Oceaan, met de bod. En daar we naar de Oceaan naar de Oceaan. Het is een boelige trip, en de familie die een vergezeld wordt ziekt.
En zo is de nu 11 jaar gevredt en luk terug vrij. Hij zwerft over de bod en sluit vriend schap met een barman. Dit is hoe ik zei dat de bod op de bouwtje op het land. Het was een gevoelige man die het gevoel was om te geven. Vred komt aan in Canada, waar hij wel komt door zijn nieuwe familie, de familie Keder. Ik zou het vergeten om de familie te halen en ik ben de nomen van de Jerozalski. Hij begint aan een nieuwe leven, met opnieuw een nieuwe naam. Vred komt opnieuw ergens thuis.
Ik was een familie die hij in Canada nog steeds op zichzelf beeld. Ik was nog een kredisch steek. Hij verdwijnt, verstopt zich en wacht uren tot zijn terugvinden. Vred komt opnieuw ergens thuis. Ik heb een familie en ik heb een nieuwe leven gegeten. Ik heb mijn familie gezien, omdat in het tijd, ze ergens en ik heb dezelfde en ik heb dezelfde in het leven gegeten. En dus, de leven was opnieuw. Ik luk in de Engels, ik heb nablaat mijn vriend.
Vred Keder zegt het zelf niet meer zoveel worden, maar hij is een oud zonderlijk beghaft student. Ik heb nablaat mijn vriend en ik heb een school gegeten. Ik heb nablaat mijn school gegeten en ik heb een school gegeten. En dus het tijd ging en ik heb nablaat mijn school gegeten. En daar was ik het vorm dat ik een school gegeten was. Hij leert er over de Holocaust. En de vraag ik heren weer. Wat is er gebeurd met zijn familie? Hoe zijn ze gestorven?
En door welk wonden heeft hij zelf die oorlog overleefd. Je hebt het meer dan me, meer en meer. Ik weet niet wat meer is. Elke morgen start vred in de spiel en denkt dan z'n ouders. Als ik wou wachten in de moring, ik denk van mijn paren. En ik heb de deur te tekenken om te lopen. Wat ik moest te doen als ik erop heb. Hij is nu een banaar voor Wasserman. En weet niet wat hij moet met zijn leven. En dan op een dag zijn hij nees zijn ouders bij hem.
En mijn mother en dad was tannen en ik had een meerdere meerdere. Wat ze willen me doen, ze willen het aanzetten. En dan weet hij het aan het woord. En hij had een heel simpel, maar dit jaar had ik geleden dat ik zei dat er een kinder is. People who would take in risks had their own lives to try to save a Jewish life. Vred beslist voor de spiegel om doktor te worden. Om dat hij bezeft, dat hij zelf geholpen is door zoveel mensen. En hij wordt niet zo maar een doctor. Hij wordt pediatresnurolog.
Dan moest ik dus opzoeken. Dat is een kinder doctor gespecialiseerd in aandoeningen van het zenuwstelsel. Als de children die niet de most helpen supporten. De jonge man van de spiegel weet waarin er toe wil, maar er weet nog steeds niet waar hij van dan komt. Zijn geschiedenis is verdwenen. En dat zal zo blijven tot op een wonderlijke avond in 1991. Waarop hij plots alles leert, alles begrijpt, alles ziet. Het is ongelofelijk dat het zo lang duurt. Dat is ongelofelijk.